de diepste pijn van een man
Toen ik nog maar pas getrouwd was, keek ik met grote ogen naar het scherm van de verloskundige. Daar zag ik de echo waarop mijn oudste zoon te zien was. 12 weken oud en hij sprong al rond in de baarmoeder als een klein kikkertje. Ik ging vader worden!
Een warm gevoel stroomde door mij heen, tranen sprongen me in de ogen. Ik wist het zeker; dit kleine wurmpje ging mij zielsgelukkig maken en ik ging de beste vader ooit worden. Little did I know…
Mijn zoon is inmiddels 13 jaar oud. Een schoolvoorbeeld van een puber. Lekker opstandig en eigenwijs, uitstekend in staat om mij op de kast te krijgen. Hij kan uren rondhangen met de telefoon in de hand, of Duckjes lezen op de bank. School en andere verplichtingen boeien hem niet en ik maak me veel te druk over alles wat hij wel en niet doet. Ondertussen kaart ik steeds weer aan wat hij zou moeten doen, of nodig eens zou moeten gaan begrijpen. En ik ben niet de enige…
Ik heb het voorrecht dat ik een heel aantal geweldige mannen mag coachen. Als ik ze in gedachten bij langs ga, dan worstelt zeker 75% met zijn rol als vader. Vaak ervaren ze dat ze geprikkeld en ongeduldig zijn richting hun kinderen. Dat ze te veel bezig zijn met sturen, controleren, discussiëren. Of dat ze juist de neiging hebben zich terug te trekken. Als vader van 3 mondige jongens met een flinke portie eigenwijsheid, moet ik erkennen dat me dit niet onbekend voor komt. Ook ken ik de knoop in mijn maag die je ervaart als je in deze modus zit.
Een van de diepste pijnen die je als man kunt ervaren is het falen als vader. Het gevoel hebben dat je je kinderen niet geeft wat je ten diepste wilt. Dat je gevangen zit in een strijd waar je maar niet uit komt. Dat je veel teveel bezig bent met sturen, beheersen, strijden. Of dat je jezelf terugtrekt in je werk of je telefoon. Geen enkele vader wil zo zijn meest kostbare tijd met zijn opgroeiende kinderen vullen en toch gebeurt het.
En jij? Ben jij de VADER die je echt wilt zijn?
Geef jij je kind(eren) wat je ze echt wilt geven? Hoe kijken je kinderen naar jou en ben je daar blij mee? Lastige vragen misschien, maar durf jij ze aan jezelf te stellen?
Begrijp me niet verkeerd, ik hou ontzettend van mijn kinderen, ook van die puber. Toch is het niet altijd makkelijk om dat te laten blijken. Ik kies er daarom voor om regelmatig stil te staan bij mijn rol als vader. Ja ik vind het ontzettend belangrijk dat mijn kinderen later goed terecht komen en sociale mede-burgers worden. Maar ik vind ik het nog belangrijker dat zij zich geliefd weten door mij als vader en terug kunnen kijken op een gelukkige jeugd.
Als jij het gevoel hebt dat je niet helemaal de vader bent die je wilt zijn, dan ben je dus niet de enige! Het kan knap lastig zijn om patronen te doorbreken en tot verandering te komen. Ik heb daarom een werkblad ontwikkeld die jou helpt om hiermee aan de slag te gaan. Binnen een paar vragen heb je handvatten om een nieuwe koers te gaan varen! Vul onderstaand formulier in en je krijgt de link om dit werkblad te downloaden. Veel succes!