VOOR ALTIJD VERBONDEN MET JE VADER

Acht mannen in het donker aan de rand van een muisstil bevroren meer, middenin de Zweedse bossen. Een rokerig vuurtje. Een bankje van een omgevallen boom. Een kopje oploskoffie in een vuurvaste mok.
Een van de mannen vertelt over zijn vader. Dat het contact de laatste jaren minimaal en oppervlakkig is. De schijnbare vrede hiermee wordt door de vragen en blikken van de andere mannen weggeveegd. Daar onder ligt een verdriet, een pijn, een verlangen. Onder een laag van ratio, afwegingen en verstandige keuzes, ligt nog steeds een kwetsbaar jongenshart. Een zoon die verlangt naar echt contact met zijn pa. We mochten dat even zien met elkaar en daar in de zuivere lucht van Zweden won de echtheid het van het masker.
Wie is er nooit teleurgesteld in zijn vader? Wie heeft zich nooit afgewezen of verwaarloosd gevoeld? Van onze moeder hebben we warmte en veiligheid nodig. Door onze vader willen we gezien en bevestigd worden in onze identiteit. Maar wat als je dit keer op keer niet krijgt? Je vraagt om een brood, maar krijgt een steen. Je vraagt om bevestiging, maar krijgt afwijzing. Je wilt gezien worden, maar je voelt eenzaamheid.
Als dit te vaak gebeurt, gaan wij mannen ons vroeg of laat afsluiten voor deze steeds terugkerende bron van pijn. En we doen dat vaak al heel jong, als klein kind al. En later als we groot zijn, bedenken we daar de mooiste redenen bij. Je kunt prima met droge ogen uitleggen aan anderen waarom je je vader niet meer ziet. Maar in die zogenaamd rationele overwegingen vergeet je een ding; je bent voor altijd verbonden met je vader.
Het afsluiten voor je vader en de mooie argumenten die je later erbij bedacht hebt, zijn niet meer dan een overlevingsstrategie. Het is meestal geen emotioneel volwassen reactie op het gedrag van je vader. Hoe ik dit weet? Omdat de meeste mannen in deze positie nog geen open en eerlijk gesprek met hun vader hier over hebben gehad. Ze hebben de mogelijkheid op verzoening en op verbinding namelijk al uitgesloten. Dit is een vorm van zelfbescherming. Want een echt en open gesprek aangaan is een groot risico.
Stel dat je vader zelfs DAN niet kan geven waar je al die tijd al op hoopt? Dat zou nog eens pijn doen. En al die oude pijn weer ophalen is ook niet erg aanlokkelijk. Daarom besluiten veel mannen liever op voorhand al dat dit gesprek geen zin heeft. Maar de praktijk is dat dit gesprek ALTIJD zin heeft. Je hebt er alleen niet altijd de moed voor, of de juiste steun om dit aan te gaan.
Maar waarom zou je dat doen? Waarom die beerput open trekken en er met je neus boven gaan hangen? Waarom zou je het niet liever laten rusten? Omdat dit niet kan. Het gaat niet rusten, maar juist onrustiger worden diep van binnen. Dit kan zich gaan uiten op allerlei manieren. Stress, slecht slapen, onzekerheid, gevoel van doelloosheid, een kort lontje richting de mensen om je heen.
Vooral wanneer mannen zelf kinderen hebben lopen ze hier tegenaan. Dit komt omdat ze zelf iets moeten geven aan hun kinderen vanuit een afgesloten bron. Wat je niet hebt gekregen kan je ook niet doorgeven. En zolang je dit probleem niet bij de wortel aanpakt, blijft het je dwars zitten. Je voelt frustratie in plaats van liefde richting je gezin en hier voel je je vervolgens weer schuldig over. Dit gaat niet vanzelf beter worden, aanpakken is de enige reële optie.
En hoe doe je dat dan concreet? Dit doe je door je eigen verhaal te ontrafelen en het met je pa te verwerken. Onderzoek je eigen geschiedenis en ontdek wanneer en hoe jij jezelf bent gaan afsluiten voor je vader. Wanneer je jouw hart bent gaan beschermen tegen de pijn van afwijzing of het niet gezien worden. En ga het gesprek met je pa hier over aan. Hij zal er waarschijnlijk net zo erg mee zitten als jij en er misschien wel net zo’n grote beschermlaag als jij er overheen hebben gelegd. En als er dan een open gesprek kan ontstaan, gebeurt er iets bijzonder moois!
En als hij het nou niet kan? Als hij het gesprek afhoudt of hij zit zo erg in zijn eigen overlevingsgedrag vast dat hij niet anders kan dan zich verdedigen of ontkennen in plaats van erkennen? Dan is het alsnog een enorme bevrijding om het van jouw kant eens uit te spreken zoals je het echt ervaren hebt. Je stapt dan uit de afhankelijke kind-rol in een volwassen rol. En dan kun je vervolgens ook vanuit een emotioneel volwassen positie kiezen wat je doet met het contact met je vader. Dat geeft ook rust en versterkt je zelfvertrouwen.
Het is natuurlijk rete-spannend om dit te gaan doen. Het is nooit een fijn of goed moment en de smoesjes komen als vanzelf boven in dat onrustige brein van je. Daarom help ik je als coach graag met deze lastige taak. Ik help je om:
- Helder te krijgen waar het begonnen is.
- Je gedachten en gevoelens hierover te ordenen en verwoorden.
- Een afspraak met je pa te maken en die voor te bereiden.
- Eventuele ondersteuning in de vervolgstappen.
Resultaat? Meer rust in je hoofd en lijf en een stuk ballast wat je eindelijk van je af kan gooien. Je vrouw en kids zullen je dankbaar zijn! En jijzelf kunt in de spiegel kijken en trots zijn op hoe je het hebt aangepakt!
Meteen de eerste stap zetten? Maak HIER een vrijblijvende afspraak om kennis te maken en jouw verhaal te bespreken. Ik hoor graag van je!
HARM OOSTERHUIS – COACH VOOR MANNEN